Jod

Jod pełni rolę składnika hormonu tarczycy — tyroksyny, która reguluje metabolizm organizmu.

Funkcje jodu

• przyśpiesza przemianę materii.
• uspokaja w stanach zdenerwowania.
• poprawia funkcjonowanie umysłu.
• poprawia wygląd włosów, skóry, zębów, paznokci.
• nadzoruje syntezę cholesterolu.
• ułatwia spalanie nadmiaru tłuszczu.

Źródła jodu

• jodowana sól kuchenna (około 2293 µg)
• ryby morskie (około 110 (µg)
• czereśnie (w 100 g jest o około 274 – 330 mg)
• makrela (około 40 µg)
• produkty mleczne (około 30 µg)
• otręby (około 31 µg)
• jajka (około 9 µg)
• płatki owsiane (około 5 µg)
• orzechy (około 17 µg)
• brokuły (około 15 µg)
• groch (około 13 µg)
• rzepa – 87 µg;
• woda jodowana – 100 µg;
• wino białe półwytrawne – 35 µg;
• sałata – 237 µg;
• liście rzepy – 196 µg;
• kalarepa – 49 µg;
• kukurydza – 66 µg;

Skutki niedoboru jodu

• Poważnym skutkiem wynikającym z niedoboru jodu jest powstawanie tzw. wola endemicznego, czyli przerostu gruczołu tarczycy, co wiązane jest z niedoczynnością tego gruczołu.
• Brak energii,
• Tycie (  Niedoczynność tarczycy lub brak hormonów tarczycy spowalnia metabolizm. Wówczas spalanie kalorii zwalnia, co prowadzi do zwiększenia masy ciała. Ważne jest, aby pamiętać, że przyrost masy ciała nie zawsze jest oznaką niedoboru jodu. Może być wynikiem niezdrowego stylu życia. 
• Nerwowość, irytacja
• Zahamowanie rozwoju umysłowego oraz płciowego
• Problemy z włosami i skórą
• Problemy z pamięcią (u dzieci mogą pojawić się trudności w uczeniu się)
• Nieregularne miesiączki ( Mogą wystąpić trudności z zajściem w ciążę)
• Osłabienie organizmu, uczucie znużenia i senności,
• Odczuwanie zimna (częste przy niedocznynności tarczycy)
• Niedobór jodu u dzieci przyczynia się do hamowania wzrostu oraz rozwoju, zarówno fizycznego, jak i psychicznego. 

* Dobowe dawki zapotrzebowania na JOD (waha się od 40 do 300 mikrogramów), mogą wiele zmienić w naszym życiu i zdrowiu.

*Dzienne zapotrzebowanie na jod powinno być zaspokajane w codziennej diecie.

*Wszelkie suplementy diety i apteczne preparaty powinny być ostatecznością.

Ich ilość zależy głównie od wieku i stanu fizjologicznego danej osoby.
• noworodki i niemowlęta do 6. miesiąca życia – 40 µg;
• niemowlęta od 7. miesiąca do 1. roku życia – 50 µg;
• dzieci od 1. do 3. roku życia – 70 µg;
• dzieci od 4. do 6. roku życia – 90 µg;
• dzieci od 7. do 9. roku życia – 120 µg;
• dzieci i nastolatkowie od 10. do 15. roku życia – 150 µg;
• młodzież od 16 lat i dorośli – 160 µg;
• osoby starsze – 120 µg;
• kobiety w ciąży – 200-300 µg;
• kobiety karmiące – 200-250 µg.

.

• 

• 

Źródło: Zdrowe odżywianie — wydawnictwo literat / Akademia dietetyki / Odkrywamy zakryte/